Udhëtimi i papritur kishte për qëllim të dërgonte një sinjal të kujdesshëm optimizmi për pushtetin e ri, por filloi me këmbën e gabuar, pasi Al Jolani refuzoi të shtrinte dorën për të përshëndetur ministren Baerbock

Evropa përpiqet të marrë një hap në Siri, por misioni evropian përballet menjëherë me një regjimi të ri që nuk arrin të fshehë tendencat e tij islamiste dhe fundamentaliste.

Ministrat e Jashtëm të Gjermanisë dhe Francës, Annalena Baerbock dhe Jean-Noël Barrot, takuan dje në Damask njeriun e ri të fuqishëm të vendit, Ahmed al-Sharaa, i njohur si Al Jolani.

Ata janë përfaqësuesit e parë të BE-së që vizitojnë kryeqytetin sirian, që nga data 8 dhjetor, kur rebelët islamistë të Hayat Tahrir al-Sham (HTS) morën kontrollin e tij, duke shpejtuar rënien e regjimit të Bashar al-Assad.

Udhëtimi i papritur kishte për qëllim të dërgonte një sinjal të kujdesshëm optimizmi për pushtetin e ri, por filloi me këmbën e gabuar, pasi Al Jolani refuzoi të shtrinte dorën për të përshëndetur ministren Baerbock.

Megjithatë, të dërguarit evropianë dhanë kushte të qarta, duke përfshirë refuzimin e financimit të strukturave të reja islamiste, për të ndihmuar që Evropa të krijojë një marrëdhënie të re me Sirinë.

“Vijmë këtu me dorën e shtrirë, por edhe me pritshmëri të qarta”, tha Baerbock, duke kujtuar lidhjet e HTS-së me Al Qaedan gjatë luftës civile të gjatë dhe duke shtuar se Al Jolani dhe ata që ai udhëhoqë do të gjykohen sipas veprimeve të tyre, duke përfshirë respektimin e të drejtave të pakicave.

“Shohim dhe ndiejmë dëshirën për moderim dhe dialog me aktorë të tjerë”, tha ministrja gjermane, duke përmendur bisedimet që HTS ka zhvilluar me komunitetin kurd, të mbështetur nga Shtetet e Bashkuara.

Misioni francez dhe gjerman, një surprizë pozitive për shkak të ngërçit në marrëdhëniet mes Parisit dhe Berlinit, nxit një mister të vogël në nivelin komunitar.

Kur të dy ministrat ishin tashmë në kryeqytetin sirian, përfaqësuesja e lartë për politikën e jashtme dhe sigurinë, ish-kryeministrja estoneze Kaja Kallas, postoi në platformën X, ku tha se Baerbock dhe Barrot “ishin në Damask për të përfaqësuar BE-në”.

“Mesazhi ynë për udhëheqjen e re siriane”, tha Kallas, “është që është e rëndësishme të respektohen parimet e rëna dakord me aktorët rajonalë dhe të sigurohet mbrojtja e të gjithë civilëve dhe pakicave”.

Tani, është e vështirë të imagjinohet që Kallas i ka ngarkuar Baerbock dhe Barrot këtë mision, dhe kjo konfirmon, një herë e më shumë, se politika e jashtme evropiane mbetet ende fuqimisht në duar të qeverive të shteteve.

Megjithatë, do të ishte gabim të shihni postimin e ish-kryeministres estoneze vetëm si një tentativë për të vënë një shenjë mbi diçka që nuk kontrollon.

Që kur mori drejtimin, Kallas ka tentuar të shtojë efikasitetin e detyrës së saj, pas viteve të “britmave” të Josep Borrell, që ishte shumë i zëshëm, por substancialisht pa ndikim.

E vendosur për të dërguar imazhin “e një sherifi të ri në qytet”, ish-kryeministrja baltike menjëherë ka hequr sekretarin e përgjithshëm, italianin Stefano Sannino.

Pastaj ndryshoi tonin në lidhje me temën që është më e afërta, mbështetjen për Ukrainën, duke braktisur formulën tradicionale “për sa kohë që do të jetë e nevojshme”, duke përdorur një frazë më të fuqishme dhe më të qartë, “deri në fitore”.

Ajo gjithashtu u shpreh njëzëri në favor të konfiskimit të fondeve të bllokuara të Rusisë për t’i përdorur ato për ndihmën e Kievit, një temë shumë e kontestuar midis shteteve të BE-së.

Megjithatë, që nga fillimi dhe pavarësisht peshës së saj si ish-kryeministre, Kallas ka pasur vërejtje për kufizimet e pozitatës së saj, si një “vazo qelqi” mes institucioneve të tjera të BE-së dhe qeverive kombëtare.

Dy shembuj mund të ndihmojnë për të kuptuar këtë dinamikë: një javë pas rënies së regjimit të Assad, ishte presidentja e Komisionit, Ursula von der Leyen, që nxitonte të shkonte në Ankara për të takuar liderin turk, Erdogan.

Ndërsa, në mes të dhjetorit, ishte presidenti i ri i Këshillit të BE-së, António Costa, që menaxhoi samitin me vendet e Ballkanit Perëndimor që janë kandidatë për t’u bërë pjesë e BE-së.

Misioni i ministrave të Gjermanisë dhe Francës në Siri duket se konfirmon këtë dinamikë.

Megjithatë, fakti që Kallas ka mundur të shfaqet dhe të kërkojë një legjitimitet evropian është një sinjal në drejtimin e duhur.

Jo vetëm kaq, por ish-kryeministrja estoneze gjithashtu i shpëtoi “ofendimit” që Al Jolani i bëri Baerbock-ut./albanianpost