Gjurmëve të mësimdhënësve shembull

Në natën e fundit të këtij fundviti (2024), papritmas një shkëndijë dijeje u shkëput nga trungu i shkollës shqipe, u shua për të mos u harruar, fizikanja e shfmu “Xhemail Kada” Pejë,  Kifajete Kelmendi, (Kifja),(1960-2024),  në prag të përfundimit të karrierës së saj … iku: krenare, dinjitoze  dhe e begatë… sepse ajo, për një jetë të tërë ishte shembull dhe mishërim i mësimdhënëses elitare në arsimin kosovar.  

Shkruan: Valdet Hysenaj

Kifajete Kelmendi – Yll që shkëlqeu në qiellin e dijes

Qielli i dijes sonë është errësuar sot, teksa një yll ndriçues, Kifajete Kelmendi, ka ndalur së rrezatuari në këtë botë. Mësimdhënëse e fizikës, por mbi të gjitha mësuese e shpirtit dhe e mendjes, la pas një zbrazëti që fjalët e thjeshta mezi mund ta mbushin.

Nëpër klasat ku zëri i saj kumbonte, duke shpjeguar ligjet e natyrës, të gjithë ne mësuam jo vetëm për forcat dhe energjitë që udhëheqin botën tonë fizike, por edhe për ato forca të padukshme që formësojnë njeriun: pasioni për dije, përkushtimi dhe dashuria për nxënësit.

Zëri i saj ishte një përzierje e qetësisë së një mësimdhënëseje të urtë dhe zjarrmisë së një njeriu që besonte se drita e dijes mund të ndriçojë çdo errësirë.

Por sot, kjo dritë është shuar. Humbja e saj nuk është thjesht një ikje; është një vrimë e zezë që përpiqet të thithë shpresën dhe frymëzimin që ajo përçonte. Megjithatë, kujtimi i saj qëndron si një yll polar në zemrat tona, duke na udhëhequr drejt horizonteve të reja, ashtu siç na mësonte të shihnim përtej kufijve të të zakonshmes.

Nëpër faqet e librave të fizikës që ajo i shfletonte me aq dashuri, do të mbesin gjurmët e saj. Në shpirtin e secilit nxënës që pati fatin ta dëgjojë, do të mbetet një copëz e ndriçimit të saj. Kifajete Kelmendi nuk ishte thjesht mësuese; ajo ishte një forcë natyrore, një energji që lëvizte shpirtërat dhe që tani vazhdon të jetojë në të gjitha ato që preku.

Shembull i dritës në kohë errësire

Në vitet e rënda të arsimit kosovar, kur errësira përpiqej të mbyllte çdo dritare shprese, Kifajete Kelmendi qëndroi si një pishtare e pashuar. Si fizikane, ajo u bë më shumë se një mësuese – ajo ishte frymëzim, udhërrëfyese dhe shembull i përkushtimit ndaj dijes dhe nxënësve.

Ishte një kohë kur mësimi zhvillohej në kushte të pamundura, në bodrume e shtëpi private, ku çdo tabelë, çdo libër dhe çdo shënim ishte një akt rebelimi kundër padrejtësisë.

Kifajete Kelmendi nuk i pa këto si pengesa, por si sfida që duheshin tejkaluar. Me një buzëqeshje të qetë, ajo hynte në klasë duke bartur mbi supe jo vetëm librat e fizikës, por edhe barrën e një kombi që refuzonte të dorëzohej.

Kifajete Kelmendi nuk ishte thjesht një pjesë e historisë së arsimit kosovar; ajo ishte simboli i saj.

Kolege për mbamendje

Në mozaikun e arsimit kosovar, ajo ishte copëz e artë që nuk do të zbehet kurrë. Kolege që të mbetet në mendje dhe në zemër, mësuese që thjesht nuk mësonte, por frymëzonte, ajo ishte një shembull i rrallë i përkushtimit dhe dashurisë për dijen.

Për kolegët e saj, Kifja ishte më shumë se një bashkëpunëtore. Ajo ishte një frymë motivimi, një mikeshë e dashur dhe një shtyllë mbështetëse në vitet e vështira, kur arsimi zhvillohej në hije, por me një dritë të brendshme që s’mund të fikej. Përkushtimi i saj, qetësia e saj dhe aftësia për të ngritur moralin e të gjithëve ishin cilësi që e bënin të paharrueshme prore …

Por, ajo që e bënte Kifen të veçantë ishte aftësia për të hyrë në zemrat dhe mendjet e nxënësve të saj. Si një mjeshtre e vërtetë e mësimdhënies, ajo nuk përpiqej vetëm të transferonte dije; ajo ndërtonte ura mirëkuptimi, bashkëpunimi dhe respekti. Çdo orë mësimi ishte një udhëtim, ku shkenca takonte jetën dhe ku çdo nxënës e ndjente se kishte rëndësi.

Në kujtimet e nxënësve, ajo do të mbetet përjetësisht si “mësuese me zemër të madhe,” ajo që i udhëhoqi jo vetëm drejt njohjes së fizikës, por edhe drejt formësimit të karakterit. Me mënyrën e saj të përulur dhe të palodhshme, ajo i mësoi ata të jenë të ndershëm, të guximshëm dhe të etur për të arritur lartësitë.

Dritë e përparimit në arsimin kosovar

Kifajete Kelmendi ishte më shumë se një mësuese; ajo ishte një pioniere e risimtares, një aplikim i gjallë i kurrikulës dhe metodologjive bashkëkohore, edhe kur koha dhe kushtet sfidonin çdo përpjekje. Për të, mësimdhënia nuk ishte vetëm një detyrë, por një art që duhej përsosur vazhdimisht.

Ajo adoptoi metoda bashkëkohore kur të tjerët ngurronin, duke eksperimentuar me qasje interaktive dhe kreative, duke nxitur mendimin kritik dhe duke i bërë nxënësit bashkëpjesëmarrës aktivë në procesin e të nxënit. Në një klasë të saj, çdo koncept fizik shndërrohej në një histori, një përvojë që nxënësit jo vetëm e mësonin, por edhe e përjetonin.

Me shembullin e saj, Kifajete Kelmendi na mësoi një mësim të rëndësishëm: arsimi nuk është vetëm përcjellje dijeje, por edhe një akt përparimi, ku çdo mësues bëhet një ndërtues i së ardhmes. Dhe Kifja ishte ndër ndërtuesit më të mirë.

E paçim në kujtesë për jetë e mot

Kifajete Kelmendi ishte një pasqyrë e dritës dhe një model i përkushtimit që do të vazhdojë të shkëlqejë në kujtesat tona përjetësisht. Në çdo hap që hedhin ata që e njohën, është një shenjë e dashurisë dhe pasionit që ajo la pas. E paçim në kujtesë për jetë e mot, sepse ajo ishte më shumë se një mësuese – ishte një udhërrëfyese e vërtetë, një shpirt që ndriçoi botën e çdo nxënësi dhe kolegu të saj.

Pas vetes, ajo la një trashëgimi të pashlyeshme, një kujtim të freskët dhe të ngrohtë që do të vazhdojë të udhëheqë breza të tërë.

Dritë që ndriçoi shtegun e dijes

Kifajete Kelmendi ishte si një yll i heshtur që ndriçoi horizontet e njohurive të shumë të rinjëve, një ngjyrë e ngrohtë në peizazhin e zymtë të ditëve të vështira. Ajo ishte rrezja e parë e dritës që shkrinte akujt e paqartësisë dhe hidhte dritë në misteret e fizikës dhe jetës.

Si një piktore që përmbushte kanavacën e botës me ngjyra të reja dhe të guximshme, Kifajete Kelmendi, me çdo hap dhe fjalë, pikturonte një realitet të ri në zemrat e nxënësve të saj.

Ajo ishte si një melodi e butë që e mbushte ambientin me harmoni, duke krijuar ritmin e duhur për t’i udhëhequr të rinjtë në botën e dijes. Zëri i saj ishte si një simfoni që thuri lidhje të forta mes mendjes dhe shpirtit, në mes të të kuptuarit të ligjeve të natyrës dhe ndjeshmërisë së një mësueseje që secalin nxënës e kishte veçanti.

Ajo na la një trashëgimi që do të jetojë përtej brezave – një kujtim për atë që do të thotë të jesh mësues, njeri dhe dritë në kohë të errëta.

Dikush tha një herë se mësuesit nuk vdesin kurrë; ata bëhen dritë për ata që vazhdojnë të ecin nëpër shtigjet e dijes. Dhe kështu, Kifajete, edhe pse u ndave nga jeta, ti do të mbetesh gjithnjë mes nesh – një yll që ndriçon përjetësisht.